معرفی سورهٔ هود
سورهٔ هود سورهٔ ۱۱ام قرآن است که در مکه نازل شده و ۱۲۳ آیه‌است. این سوره به اواخر دوران پیامبر اسلام در مکه پیش از هجرت مربوط می‌شود، دوران سختی که پس از مرگ ابوطالب و خدیجه برای او پیش آمده‌بود. به همین دلیل در آغاز این سوره تعابیر تسلی‌دهنده به پیامبر دیده می‌شود که سختی‌های پیامبران پیشین و داستان پیروزی آنان با وجود نفرات کم آنان را بیان می‌کند. همانند دیگر سوره‌های مکی، این سوره اعتقادات اساسی مسلمانان را بیان نیز می‌کند.
یکی از پیامبرانی که نام او چندین بار در قرآن آمده، و یک سوره به نام او نامیده شده، حضرت هود (ع) است. این سوره را هود نامیده اند، چون در آیات پنجاه و شصت این سوره هم صراحتا نام این پیامبر آمده و علاوه بر آن داستان حضرت هود علیه‌السّلام و قوم عاد در این سوره آمده است. «و الی عاد اخاهم هودا …»: (ما) به سوی (قوم) عاد، برادرشان «هود» را فرستادیم؛ الا بعدا لعاد قوم هود…»:… بدانید «عاد» نسبت به پروردگارشان کفر ورزیدند! دور باد «عاد» -قوم هود-از رحمت خدا، و خیر و سعادت!
ایشان در حدود ۷۰۰ سال قبل از میلادِ حضرت مسیح (ع) در سرزمین احقاف (بین یمن و عمّان، در جنوب عربستان) در میان قوم عاد مبعوث شدند. این قوم را عاد گفته اند، زیرا جدّشان شخصی به نام «عاد بن عوص» بود و حضرت هود (ع) نیز نسل سوم او به شمار می‌آمد.